25 Μαΐου 2019: 3 πόντοι, 13 ριμπάουντ, έξι ασίστ, 27 λεπτά.
29 Μαΐου 2019: 10 πόντοι, τέσσερα ριμπάουντ, δύο ασίστ, 21 λεπτά.
1 Ιουνίου 2019: Πέντε ριμπάουντ, τρεις ασίστ, εννέα λεπτά.
4 Ιουνίου 2019: Τρεις πόντοι, δύο ριμπάουντ, δύο ασίστ, δώδεκα λεπτά.
6 Ιουνίου 2019: Εφτά πόντοι, έξι ριμπάουντ, τρεις ασίστ, 16 λεπτά.
8 Ιουλίου 2019: Έξι πόντοι, τέσσερα ριμπάουντ, πέντε ασίστ, 25 λεπτά.
Το αγγίζεις τη μία στιγμή, το χάνεις την επόμενη. Κανείς δεν σε είχε προετοιμάσει για κάτι τέτοιο. Κανείς δε θα μπορούσε, άλλωστε. Τώρα πονάς περισσότερο. Ακούς φωνές γύρω σου, αλλά και δεν ακούς τίποτα. Βλέπεις φώτα, αλλά κυρίως σκοτάδι. Νιώθεις ανθρώπους τριγύρω, αλλά νιώθεις μόνη. Είσαι μόνη. Θα είσαι μόνη. Ο μόνος τρόπος να βγεις από αυτό είναι να θυμηθείς το όνειρό σου. Να θυμηθείς το παιδί που έκανε όνειρα. Να θυμηθείς την αγνή αγάπη. Κλείσε τα μάτια για λίγο. Μόνο λίγο για να σταματήσεις να πονάς.
∞∞
«Τρέξε γρήγορα! Πρέπει να πάρεις το ριμπάουντ από το δικό σου σουτ!». Ο Ουές Σέπαρντ είχε γράψει τη δική του ιστορία ως προπονητής. Είχε συγγράψει και ένα εγχειρίδιο για οικογένειες που θέλουν με τον δικό τους τρόπο να ζήσουν την αγάπη για το παιχνίδι. Και όλα ξεκινούσαν από το ίδιο μέρος. Από το δρομάκι της οικείας του Μαρκ και της Κιμ Σέπαρντ στο Φρέμοντ. Η μικρή πόλη της Νεμπράσκα είχε, στις αρχές του 2000, πληθυσμό 25.174 κατοίκων. Οι τέσσερις έπαιζαν καθημερινά σε εκείνο το γκαράζ. Ο παππούς τους ταξίδευε δυο-τρεις φορές την εβδομάδα από το Λίνκολν, περίπου εκατό χιλιόμετρα μακριά, για να μπορεί να τους δώσει καθοδήγηση.
«Κάθε φορά που σουτάραμε, μας φώναζε ότι πρέπει να τρέξεις και να πάρεις το ριμπάουντ. Δεν είχε σημασία η απόσταση. Είναι κάτι που σίγουρα με επηρέασε στον τρόπο που παίζω», διηγείται η Τζέσικα, η οποία όπως η αδερφή της Τέιλορ και ο αδερφός της Κλέιτον, θα έκανε το μπάσκετ τρόπο ζωής. Μαζί με την Σαμάνθα, την Έμα, και τη Σάρα έδιναν τους καθημερινούς αγώνες στην αυλή του σπιτιού. «Έκανα εκατοντάδες προπονήσεις με τον παππού μου. Ατελείωτες ώρες στο γήπεδο και όχι μόνο οι δυο μας. Πηγαίναμε με τον μπαμπά μου, τη μαμά μου, τον αδερφό μου, τις αδερφές μου. Όταν μεγαλώνεις σε μπασκετική οικογένεια, είναι δεδομένο ότι θα δουλέψεις σκληρά».
Η Τζέσικα μεγάλωσε ως το τρίτο από τα έξι παιδιά της οικογένειας Σέπαρντ και μεγάλωσε ως… πλέι μέικερ. «Έχω κρατήσει όσα έμαθα και προσπαθώ να διευκολύνω τις καταστάσεις. Πιστεύω ότι βοηθάει να ανοίγει η άμυνα, τόσο κοντά στο καλάθι, όσο και μακριά», εξηγεί για μια διαδρομή που δεν άλλαζε μόνο θέσεις, αλλά και πόλεις. Από το Φρέμοντ στο Λίνκολν και πάλι πίσω, πρωταθλήτρια στο γυμνάσιο και με το πρώτο όνειρο που έκανε από παιδί να σβήνεται από τη λίστα. Με επιτυχία! Θα έπαιζε στο πανεπιστήμιο της Νεμπράσκα. Το 2015 ξεκίνησε την κολεγιακή της καριέρα και παρότι ξεχώρισε με 18,5 πόντους και εννέα ριμπάουντ μέσο όρο, ένιωσε ότι χρειάζεται κάτι περισσότερο. Το 2017 πήρε τη μεγάλη απόφαση και μεταγράφηκε στο Notre Dame. Έπαιξε κατευθείαν, παρότι εκείνη την εποχή ήταν σχεδόν βέβαιο ότι θα χρειαστεί να μείνεις ένα χρόνο εκτός.
«Μετά το τέλος της δεύτερης σεζόν μου καθόμουν και σκεφτόμουν ότι συμβιβάζομαι. Ήθελα κάποιον να μου δώσει ώθηση, ήθελα μια νέα πρόκληση. Ήξερα ότι ήμουν πετυχημένη στη Νεμπράσκα, ωστόσο ήθελα να είμαι κάτι περισσότερο από αυτό». Πρωταθλήτρια ίσως; Στην Ιντιάνα ενώθηκε με την Αρίκε Ογκουνμποβάλε, την Μαρίνα Μάμπρεϊ, την Τζάκι Γιανγκ και την Μπριάνα Τέρνερ για να κατακτήσουν τον πρώτο τίτλο του κολεγίου από το 2001. Η Τζέσικα έμαθε την 1η Νοεμβρίου ότι θα έχει δικαίωμα συμμετοχής σε εκείνη τη σεζόν. Μέχρι και σήμερα δεν ξέρει πώς κατάφερε να πείσει την επιτροπή να της το επιτρέψει. Μέχρι και σήμερα δεν την νοιάζει και τόσο. Αρκεί που ήταν παρούσα.
«Ήταν ένα όνειρο. Κάτι που ουδέποτε είχα πάρει ως δεδομένο ότι θα καταφέρω. Ο στόχος μου ήταν να κάνω ό,τι χρειαζόταν η ομάδα μου». Αυτό θα ήταν άλλοτε να βάλει 15 πόντους και να πάρει έντεκα ριμπάουντ, άλλοτε να δώσει πέντε ασίστ, άλλοτε να βάλει καθοριστικά καλάθια – θα ήταν, άλλωστε, παίκτρια του τουρνουά, αν δεν είχε πετύχει η Αρίκε τα δύο buzzer beater που έδωσαν τον τίτλο στο Notre Dame. Κι αφού κατέκτησε τον τίτλο στο κολέγιο, έβαλε νέους στόχους. Έφτιαξε νέο όνειρο. Εξάλλου, η προσωπικότητα της Τζέσικα δεν είχε αλλάξει από παιδί. Θα καταφέρει να κάνει τα πάντα, ακόμα και υδραυλικές εργασίες, αρκεί να της δώσεις το σωστό κίνητρο. Αρκεί (σκέτο) να της δώσεις κίνητρο.
«Θέλω να γίνω η καλύτερη παίκτρια που μπορώ να είμαι και δε θέλω τίποτα που μπορώ να ελέγξω να είναι ο λόγος που δε γίνομαι». Μετά την κατάκτηση του πρωταθλήματος με το Notre Dame, η Τζέσικα Σέπαρντ βρέθηκε σε ένα προπονητικό καμπ των Ηνωμένων Πολιτειών, όπου συναντήθηκε, μεταξύ άλλων, και με την Σέριλ Ριβ. «Είχαμε μια συζήτηση και μου εξήγησε πως το μόνο πράγμα που στέκεται ανάμεσα στο να είμαι καλή με το να είμαι σπουδαία, είναι το σώμα μου. Για να φτάσω στο επόμενο επίπεδο, έπρεπε να το διορθώσω».
Η Τζέσικα έχασε είκοσι κιλά μέσα σε τέσσερις μήνες. Δούλεψε στη δίαιτά της, και παράλληλα ενίσχυσε το πρόγραμμά της με όσα απαιτούνταν για να μην χάσει τη δύναμή της. Ανέβηκε από τους 15,6 πόντους στους 16,7. Από τα 8,1 ριμπάουντ στα 10,3. Από τις 0.8 ασίστ, στις 1.4. Από τον τελικό του NCAA στον… τελικό του NCAA, με το Μπέιλορ αυτή τη φορά να τα πηγαίνει καλύτερα με τα buzzer beater. Και από το κολέγιο στο WNBA. Στο νούμερο 16 του ντραφτ του 2019 και στη Μινεσότα της Σέριλ Ριβ.
∞∞
15 Μαΐου 2021: 13 πόντοι, δέκα ριμπάουντ, 22 λεπτά.
Ο πόνος πέρασε. Η μοναξιά πέρασε. Οι φωνές ακούγονται και πάλι ξεκάθαρα. Τα φώτα βγάζουν νόημα. Το σκοτάδι ξεθώριασε. Το παιχνίδι επέστρεψε.
«Τρέχα Τζέσικα. Πρέπει να πάρεις το ριμπάουντ από το δικό σου σουτ».
Ο Ουές Σέπαρντ θα έφευγε από τη ζωή, σε ηλικία 94 ετών, τρεις μήνες μετά την επιστροφή της Τζέσικα στο παρκέ. Η κληρονομιά του συνεχίζει να την ακολουθεί… Το μπάσκετ ήταν και παραμένει μια οικογενειακή υπόθεση!
