Θα έλεγες ότι είχε ξημερώσει μια τυπική μέρα μέρα του Φεβρουαρίου στην Αριζόνα. Στις έξι το πρωί, ώρα που ο Ντέρεκ βγήκε από το σπίτι και έκανε το δρόμο του προς το παρακείμενο πάρκινγκ, η θερμοκρασία ήταν γύρω στους 7 βαθμούς Κελσίου. Η διαδρομή θα ήταν ευχάριστη. Περίπου 20 βαθμοί θα τον συνόδευαν στο δρόμο από το Σκότσντεϊλ ως το Λας Βέγκας – κάπου στα 300 μίλια και πέντε ώρες οδήγησης. Η Τζέιντ τον είχε πάρει το προηγούμενο βράδυ. Οι απαγορεύσεις είχαν αρθεί και θα επιτρεπόταν η είσοδος στο γήπεδο.
Είμαστε στο 2021, και ο κόσμος ακόμα δεν ξέρει τι του ξημερώνει. Ο FDA εκείνη την εποχή έδινε οδηγία για διπλές μάσκες, και όπου κοιτούσες μπορούσες να αντιληφθείς ότι όλα ήταν στον ρυθμό του covid. Ο αθλητισμός ήταν στον ρυθμό του covid. Το μπάσκετ ήταν στον ρυθμό του covid. Η ζωή η ίδια, όσο κι αν ήθελε ανέμελη να συνεχιστεί, ήταν στον ρυθμό του covid. Το μόνο που μπορούσες να κάνεις ήταν για κάποιες ώρες να πατήσεις την παύση. Την παύση από την πανδημία και την εκκίνηση στην κανονική ζωή. Όπως θα γινόταν εκείνο το βράδυ…
…
Όσοι τη γνωρίζουν, θα σου πουν ότι δεν αντέχει παρά μόνο μερικές μέρες χωρίς τη μπάλα του μπάσκετ. Χωρίς το γήπεδο. Χωρίς τους προπονητές της. Χωρίς να δουλεύει για να γίνει καλύτερη. Ενδεχομένως, να μην αντέχει παρά μόνο μερικές μέρες και χωρίς τη συλλογή των παπουτσιών της, αλλά όχι-όχι, δεν είναι το ίδιο. Το μπάσκετ είναι ό,τι τη χαρακτηρίζει περισσότερο. «Απλά, ήταν πάντα το πάθος μου. Πιστεύω ότι πρέπει να είσαι όλη μέρα στο γήπεδο για να μπορέσεις να γίνεις σπουδαία και αυτό κυνηγάω τώρα». Ως παιδί, βέβαια, κυνηγούσε κάτι πιο απλό: Τον αδερφό της Ντέρεκ. «Παρακολουθούσα τις προπονήσεις του και προσπαθούσα να κάνω τις ασκήσεις που έκαναν στην ομάδα του», εξηγεί και δε χρειάστηκαν παρά λίγα χρόνια για να γίνει ξεκάθαρο ότι ήταν ξεχωριστή.
«Ήμασταν αήττητες από το νηπιαγωγείο μέχρι την πέμπτη δημοτικού, κι αυτό διότι η Τζέιντ ήταν το μοναδικό κορίτσι που μπορούσε να κάνει κανονικό λέι απ από την ηλικία των έξι ετών», θα πει γελώντας η συμπαίκτριά της, Νίκι Κοξ, για το μικρό κορίτσι από το Σάμαμις της Ουάσινγκτον, που μεγάλωσε στην Αριζόνα και κάπου εκεί στα τριγύρω θα έβρισκε πάντα τις κατευθυντήριες γραμμές της. Το μπάσκετ ήταν προφανώς η αγαπημένη επιλογή ενός παιδιού, που λόγω αθλητικότητας ασχολήθηκε τόσο με τα σπριντ, όσο και με το μήκος, στον στίβο. Για ένα παιδί που ονειρευόταν να παίξει επαγγελματικά, για ένα παιδί που είχε κάθε μέρα μπροστά του το ζωντανό παράδειγμα για την πραγμάτωση των ονείρων, και που ζούσε με την αγωνία αν θα τα κατάφερνε…
Ο πατέρας της, Ντέρεκ Λοβίλ, ήταν επαγγελματίας αθλητής του αμερικάνικου ποδοσφαίρου. Πρωταθλητής με δύο διαφορετικές ομάδες, με τρεις κατακτήσεις τίτλων. Μεγαλώνεις παρακολουθώντας τον μπαμπά σου να παίζει στο Superbowl. Δε γίνεται να το ξεπεράσεις αυτό. Δε γίνεται καν να ζεις προσπαθώντας να το φτάσεις. Ευτυχώς, δεν ήταν ποτέ το ζήτημα. «Με δίδαξε πώς να δουλεύω σκληρά, είτε μέσα στο γήπεδο, είτε έξω από αυτό. Έμαθα πως όσα κάνεις εκτός γηπέδου, επηρεάζουν την απόδοσή σου μέσα στο γήπεδο. Τίποτα δεν πρόκειται να σου χαριστεί στη ζωή. Από πολύ μικρή ηλικία, με προκαλούσε να κάνω πράγματα που άλλα παιδιά δεν έκαναν. Έμαθα ότι όλα είναι σαν ένα ανταγωνιστικό παιχνίδι. Μόλις γυρίσεις από το σχολείο θα διαβάσεις, για να μη χρειάζεται να σε αγχώνει μετά. Και μόλις ξυπνήσεις το πρωί, να κάνεις την προπόνησή σου για να μην υπάρχει περίπτωση να την αναβάλεις».
Οι μέρες περνούσαν έτσι. Οι εβδομάδες περνούσαν έτσι. Οι μήνες. Τα χρόνια. Ο Ντέρεκ και η Τζέιντ. «Όποτε ήθελα να τρέξω στα βουνά, έτρεχε μαζί μου. Όποτε ήθελα να ανεβαίνω σκάλες στα γήπεδα, τις ανέβαινε μαζί μου. Από μικρή είχα αυτή την εικόνα, είχα αυτή την πεποίθηση: Αν ο μπαμπάς μου μπορεί να το κάνει, μπορώ κι εγώ. Μου δίνει κίνητρο. Είναι ο άνθρωπος που θα πάρω πριν τους αγώνες μου, εκείνος που θα καλέσω μετά. Πάντα θα ψειρίσει την απόδοσή μου, αλλά έμαθα ότι είναι για καλό και το κάνει γιατί θέλει να με δει να φτάνω όσο πιο ψηλά γίνεται».
Ο Ντέρεκ έφτασε στην κατάκτηση τριών πρωταθλημάτων, παρότι δεν έγινε ποτέ ντραφτ. Η Τζέιντ πήρε υποτροφία για το κολέγιο παρότι δεν ήταν καν στις παίκτριες που είχαν ξεχωρίσει στο γυμνάσιο. Unranked, είναι η άτυπη στάμπα στην αμερικάνικη ορολογία και με εκείνη πήγε στο κολέγιο του Boise. «Πάντα ονειρευόμουν να παίξω μπάσκετ επαγγελματικά και υπήρξε μια εποχή στο κολέγιο που δεν πίστευα ότι μπορεί να γίνει πραγματικότητα. Πρώτον, εξαιτίας κάποιων καταστάσεων που περνούσα και δεύτερον εξαιτίας των δεδομένων που υπάρχουν για τις γυναίκες που θέλουν να παίξουν μπάσκετ επαγγελματικά. Προσπαθούσα να σκεφτώ πώς μπορεί να λειτουργήσει, πώς μπορεί να πραγματοποιηθεί. Δεν είχα χάσει την αυτοπεποίθησή μου, αλλά έπρεπε να δω την πραγματικότητα».
Η πραγματικότητά της βελτιωνόταν χρόνο με το χρόνο. Πήρε μεταγραφή στο Arizona State. Πήρε μεταγραφή στο University of Arizona. Η ίδια βελτιωνόταν χρόνο με το χρόνο. Δούλευε περισσότερο από κάθε συμπαίκτριά της. Ήταν στο γήπεδο περισσότερες ώρες από κάθε συμπαίκτριά της. Τελειοποιούσε το επιθετικό της παιχνίδι και πάλευε για να μην την χαρακτηρίζουν ως αδύναμη στην άμυνα. «Βλέπω όλα τα παιχνίδια μου. Και όταν άκουσα να λένε ότι «η Τζέιντ έχει την επίθεση, καιρός να παίξει και λίγο άμυνα», το πήρα προσωπικά. Τώρα είναι προσωπικό. Τώρα θα αποδείξω ότι μπορώ να παίξω και άμυνα».
Και το έκανε. Αποφοίτησε το 2023. Στις 10 Απριλίου του 2023 έγινε ντραφτ στο WNBA. Από το Σιάτλ. Στο σπίτι της. Όταν άκουσε το όνομά της λύγισε. Έκλαψε. «Όταν είδα στο νούμερο 33, το όνομά μου, ήταν μια έκρηξη συναισθημάτων. Το μονοπάτι μου δεν ήταν βατό, υπήρχαν πολλά πράγματα που πέρασα, αλλά άντεξα και κράτησα το όνειρο ζωντανό. Συνέχισα να δουλεύω με τον ίδιο τρόπο και να είμαι πεινασμένη για διακρίσεις. Νιώθω ότι είναι μια στιγμή που όλα βγάζουν νόημα».
Στο Σιάτλ δεν κατάφερε να αγωνιστεί, να εξασφαλίσει μια θέση στο ρόστερ, αλλά προπονήθηκε μαζί με παίκτριες που θαύμαζε και, κυρίως, απέδειξε ότι τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο. «Εκείνο που θέλω να θυμούνται τα παιδιά είναι ότι μπορείς να τα καταφέρεις ακόμα κι αν το μονοπάτι σου είναι δύσβατο. Υπάρχουν πάνω, υπάρχουν και κάτω. Υπάρχει αμφισβήτηση. Άνθρωποι που θα αμφιβάλλουν για σένα και άλλοι που θα προσπαθήσουν να σε κρατήσουν πίσω. Αν πιστεύεις στον εαυτό σου θα τα καταφέρεις. Αν έχεις θέληση θα βρεθεί ο δρόμος. Ο δρόμος που θα είναι μόνο δικός σου. Να πιστεύεις στο δικό σου τρόπο, να είσαι περήφανος γι’ αυτόν, και θα σε φτάσει στο τέλος».
…
Ήταν πια μεσημέρι όταν ο Ντέρεκ έφτασε στο Λας Βέγκας. Είχε μια καλή διαδρομή, άνετος και χαλαρός οδηγώντας προς το Cox Center, αφού υπήρχε χρόνος ως το τζάμπολ. Στις τρεις μετά το μεσημέρι το παιχνίδι ξεκίνησε. Η Τζέιντ ήταν σε καλή μέρα. Σχεδόν σε όλο το παιχνίδι είχε περισσότερους πόντους από το UNLV, το αντίπαλο κολέγιο. Μόλις οι προπονητές της κατάλαβαν τι επρόκειτο να συμβεί, την ώθησαν να παίξει περισσότερο. Μπορούσε να πετύχει το ρεκόρ. Της έδωσαν την ευκαιρία να το κάνει.
«Μπορεί να το είχα ονειρευτεί. Αλλά δεν περιμένεις ποτέ ότι θα το καταφέρεις! Ξέρεις, δεν μπαίνεις στο γήπεδο και λες σήμερα θα σπάσω το ρεκόρ του πανεπιστημίου». Το έσπασε. Πέτυχε 40 πόντους. Στις 10 Φεβρουαρίου του 2021. Με τον πατέρα της στην κερκίδα. «Είναι εκείνος που έστρωσε το δρόμο. Είναι ο μέντοράς μου. Είναι τα πάντα για μένα».
Θα έλεγες ότι ήταν μια τυπική μέρα του Φεβρουαρίου. Στην πραγματικότητα, ήταν μια μέρα που εκείνον τον Φεβρουάριο, εκείνη την εποχή, είχαν και οι δύο πολύ μεγάλη ανάγκη…
