Μου ξανάρχονται ένα-ένα…

Ήταν χρόνια δοξασμένα. Το συρτάρι ανοίγει, η σκόνη παραμερίζεται και 15 χρόνια μετά τη σπουδαία επιτυχία αναμνήσεις και συναισθήματα ξανάρχονται στην επιφάνεια.

Μια χρονιά όνειρο. Μια σεζόν με το απόλυτο των στόχων. Ο Αθηναϊκός κυπελλούχος Ευρώπης. Τότε, η πρώτη ελληνική ομάδα μπάσκετ γυναικών που κατακτούσε ευρωπαϊκό τίτλο. Σήμερα, παραμένει η μοναδική που το έχει καταφέρει. Πέρασαν 15 χρόνια, πέρασαν οι στιγμές, σκονίστηκαν οι αναμνήσεις, εμφανίστηκαν ρυτίδες, γκρίζαραν μαλλιά, η κασέτα έγινε dvd, το dvd έγινε ψηφιακό αρχείο και σήμερα διορθώνουμε μια ιστορική ανορθογραφία. Με την αρωγή της ΕΡΤ και του ψηφιακού αρχείο, το οποίο μεγαλόψυχα μας παραδόθηκε και με την άδεια της FIBA, που συντάσσεται στην προσπάθεια αναβίωσης του μεγαλείου, ο τελικός του Eurocup είναι στο κανάλι του Αθηναϊκού.

Εκείνη η βραδιά, η βραδιά της 8ης Απριλίου του 2010 θα είναι μέσα στα επόμενα 24ωρα προσβάσιμη σε όλους (σ.σ. με περιορισμό μόνο εντός Ελλάδας) και η αρχή γίνεται με ένα μικρό ντοκιμαντέρ που ετοιμάσαμε για αυτή την ξεχωριστή ημέρα. Μικρό όσο μπορεί να γίνει για να χωρέσει το τιτάνιο επίτευγμα εκείνης της βραδιάς. Στο πρώτο μέρος οι στιγμές αναβιώνουν με τη μουσική επένδυση του θρυλικού Rudy, και στο δεύτερο μέρος οι πρωταγωνιστές παρελαύνουν σε μια παρέλαση κλειδωμένων στη χώρα του Neverland αναμνήσεων. Στη χώρα όπου ζουν όλοι οι μυθικοί ήρωες, όπως μυθικοί και μυθιστορηματικοί ήταν οι ήρωες εκείνης της βραδιάς. Στη χώρα που τα τρίποντα μπαίνουν όταν πρέπει να μπουν, οι βολές δεν χτυπάνε στο σίδερο, τα συστήματα βγαίνουν στο παρκέ – στη χώρα που ο κόσμος ακόμα πανηγυρίζει το σφύριγμα της λήξης, το συρτάκι δεν σταματάει, τα δάκρυα τρέχουν ασταμάτητα και το στομάχι δένεται κόμπος. Σε εκείνη τη χώρα που όλοι ζουν ακόμα στη στιγμή τους. Σε εκείνη τη χώρα, όπου ο Άρης Κατσούρας φροντίζει να μην λείπει τίποτα από κανέναν…

ΥΓ. Η φωτογραφία που ακολουθεί είναι από τα στατιστικά όλων των παικτριών στην πορεία για την κατάκτηση του Eurocup.